Δεν ξέρω αν ακούσατε αλλά το Σ/Κ που μόλις μας πέρασε ο Παυλίδης (σοκολάτες!) έκανε κάποιο εορταστικό event στα πλαίσια εορτασμού του για τα 150χρόνια (ζωή νά'χουνε!) λειτουργίας του. Για να μην ψάχνεστε ή λέτε "μα καλά, πού το άκουσες;", ιδού το δελτίο τύπου που εκδόθηκε για το γεγονός. Όλ'αυτά, κατά τα λεγόμενα, θα συνέβαιναν πίσω από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, Πειραιώς 135. Φαντάστηκα, λοιπόν, κι εγώ, με το αθώο μου μυαλό, ότι θα μας περνούσαν μια βόλτα από τη γραμμή παραγωγής, θα βλέπαμε (μέσες άκρες έστω) πώς κατασκευάζεται αυτή η καταπληκτική σοκολάτα, φανταζόμουν συντριβάνια και fondue σοκολάτας να μας τα προσφέρουν απλόχερα, θα ρίχναμε μια ματιά στους χώρους. Κάτι σα σχολική εκδρομή.
"Ο σκοπός είναι να δεις τα καλά και τα κακά του πράγματος. Τα θετικά και τα αρνητικά. Από την οπτική ενός ανθρώπου..."
Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011
Για την ιστορία με τους 300
Τελικά γιατί έγινε όλο αυτό; ΓΙΑΤΙ έγινε αυτό; οι μετανάστες μόνοι τους πήραν την απόφαση να μπουν και να εγκατασταθούν στο κτίριο της νομικής; και να κάνουν απεργία πείνας; κι όλ' αυτά; για να πιέσουν την κυβέρνηση να εκδόσει άδεια "μαζικής" νομιμοποίησης της παραμονής τους στην Ελλάδα; Εγώ απλώς θα πω την ταπεινή μου άποψη, εάν έχετε την υπομονή να με διαβάσετε. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και με κάθε φιλελεύθερο πνεύμα - σαν απλός παρατηρητής.
Κατανοώ και σέβομαι την ανάγκη τους (και την ανάγκη του κάθε ανθρώπου φυσικά) να ζει κάτω από μία αξιοπρεπή στέγη, με αξιοπρεπείς όρους ζωής και όχι σαν τα αδέσποτα στις πλατείες (βλ. Αγ. Παντελεήμονα). Οργίζομαι με την πολιτεία που αντιμετωπίζει όλους τους μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα μας, ως σκουπίδια που δεν ξέρει πώς να ξεφορτωθεί και τους στοιβάζει όλους σε μισοεγκαταλελειμμένα κτίρια στην άκρη ενός βουνού. Βρίσκω επιεικώς απαράδεκτο επίσης το πώς αφήνουν τόσους μετανάστες να συνωστίζονται στο κέντρο της Αθήνας, προκαλώντας το ρατσισμό στους κατοίκους της πόλης, όχι επειδή έχουν μάθει να μισούν αλλά επειδή έχουν απηυδύσει με την κατάσταση και ξεσπούν πάνω στα εξιλαστήρια θύματα (μάλιστα έχω ακούσει και για μια θεωρία κατά την οποία σκόπιμα τους στέλνουν στο κέντρο, προκειμένου να υποβαθμιστεί η περιοχή και να πέσει η αξία των ακινήτων-μέθοδος που εφαρμόστηκε και στο Παρίσι αντίστοιχα). Τους συμπονώ και είναι φρικτό να ζούνε ΑΝΘΡΩΠΟΙ υπό τέτοιες συνθήκες, σαν τα σκυλιά.
Κατανοώ και σέβομαι την ανάγκη τους (και την ανάγκη του κάθε ανθρώπου φυσικά) να ζει κάτω από μία αξιοπρεπή στέγη, με αξιοπρεπείς όρους ζωής και όχι σαν τα αδέσποτα στις πλατείες (βλ. Αγ. Παντελεήμονα). Οργίζομαι με την πολιτεία που αντιμετωπίζει όλους τους μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα μας, ως σκουπίδια που δεν ξέρει πώς να ξεφορτωθεί και τους στοιβάζει όλους σε μισοεγκαταλελειμμένα κτίρια στην άκρη ενός βουνού. Βρίσκω επιεικώς απαράδεκτο επίσης το πώς αφήνουν τόσους μετανάστες να συνωστίζονται στο κέντρο της Αθήνας, προκαλώντας το ρατσισμό στους κατοίκους της πόλης, όχι επειδή έχουν μάθει να μισούν αλλά επειδή έχουν απηυδύσει με την κατάσταση και ξεσπούν πάνω στα εξιλαστήρια θύματα (μάλιστα έχω ακούσει και για μια θεωρία κατά την οποία σκόπιμα τους στέλνουν στο κέντρο, προκειμένου να υποβαθμιστεί η περιοχή και να πέσει η αξία των ακινήτων-μέθοδος που εφαρμόστηκε και στο Παρίσι αντίστοιχα). Τους συμπονώ και είναι φρικτό να ζούνε ΑΝΘΡΩΠΟΙ υπό τέτοιες συνθήκες, σαν τα σκυλιά.
An overture/ Εισαγωγικό
Το AthensIloveyoubut (που στην πραγματικότητα λέγεται Athens I love you but you're bringing me down, αλλά θα ήταν ένα δυσλειτουργικό όνομα για url!) έχει εμπνευστεί την ονομασία του από το κομμάτι των LCD Soundsystem - New York I love you but you're bringing me down, και σκέφτηκα πως ο τίτλος είναι ιδανικός για την Αθήνα του 2011. (Μελαγχολικό, γλυκό, ίσως λίγο βαρετό, οικείο.)
Την Αθήνα των ξηλωμένων πάρκων και των σκουπιδιών.
Την Αθήνα των απεργιών και της ταλαιπωρίας.
Την Αθήνα των κακόγουστων εκτρωμάτων που ούτε ο Τσίλερ δεν καταφέρνει να περισώσει.
Την Αθήνα των χίπστερ (δεν είναι τόσοι πολλοί αλλά είναι παντού!!) και του ιστορικού τριγώνου.
Την Αθήνα των Αθηναίων και των μεταναστών.
Την Αθήνα της αυτοοργάνωσης του πάρκου στη Ναυαρίνου.
Την Αθήνα του Κακλαμάνη (ο Καμίνης δεν έχει δείξει ακόμα το αληθινό του πρόσωπο)
Την Αθήνα των Ατενίστας.
Την Αθήνα με το καταπράσινο πάρκο Τρίτση.
Την Αθήνα των θεάτρων και των θεαμάτων.
Την Αθήνα του κέντρου και των προαστίων.
Την Αθήνα των αντιφάσεων και των αντιθέσεων.
Αυτό το blog δε φτιάχτηκε για να καταβαραθρώσει την Αθήνα. Μην περιμένετε ότι θα ακούτε όλη την ώρα bitching για το πόσο "χάλια" είναι αυτή η πόλη και πόσο "η Αθήνα είναι τόσο passe", με όλους τους μπουρτζόβλαχους και ότι δεν είμαστε Ευρώπη. Χμ, ίσως και να τα ακούσετε λίγο.
ΟΜΩΣ, αυτό το blog δε φτιάχτηκε για να εκθειάσει την Αθήνα. Όχι, δεν θα ακούσετε για χαμένους θησαυρούς και μικρές τρύπες που κάνουν την πόλη πιο όμορφη, δρώμενα, ιστορίες, ουάου είμαστε όλοι τόσο διαδραστικοί (είπα να χρησιμοποιήσω κάτι trendy), πετσώστε το δήμαρχο, φτιάχτε πεζοδρόμια! Μμμ, κι απ' αυτά θα έχει λίγο!
Ο σκοπός είναι να δεις τα καλά και τα κακά του πράγματος. Τα θετικά και τα αρνητικά.
Από την οπτική ενός ανθρώπου...
Και όποιος θέλει, αν θέλει κάτι να πει, να σχολιάσει, ο τοίχος μου είναι στη διάθεσή σας!
- Α!Όσο έγραφα αυτό το κείμενο, άκουγα αυτό.
Υ.Γ. Αποκλειστικά Video credits σε μια φίλη από την Αρχιτεκτονική, Demetra Vg.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)