The HUB – 45 bands 50x70 feat. Film

photo by Costis Lieros

Παρασκευή 14/10. Κάτι παράξενο συνέβη στο HUB. Ας αναλύσουμε τους αριθμούς. Όπου 50x70 σημειώστε το χαρακτηριστικό μέγεθος μιας αφίσας. Όπου 45 bands, οι 45 ελληνικές μπάντες που έλαβαν μέρος στην έκθεση, σε δισδιάστατη μορφή, μέσω του artwork τους. Μια έκθεση με αφίσες από συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων, με συμμετοχές από πολλούς designers, οι αφανείς ήρωες πίσω από την αφίσα, όπως οι γνωστοί H.O.P.E. και BEND. Σκοπός της έκθεσης, να δείξει την ανάγκη του καλλιτέχνη – μουσικού να έρθει σε επαφή με το κοινό του μέσω της αίσθησης της όρασης και να εξηγήσει γιατί πολλές φορές κρίνουμε - εύστοχα - ένα δίσκο από το εξώφυλλο. Η ποικιλία ήταν εμφανής, κάτι πολύ ευχάριστο. Εμφανίστηκαν μπροστά μας πολλά κλασικά αγαπημένα συγκροτήματα όπως είναι οι Last Drive, Deus Ex Machina, Film, Closer, αλλά και νέα ονόματα με εξαιρετικές δουλειές, σαν τον Larry Gus, Baby Guru, Tango With Lions και άλλους. Ενδιαφέρον έχει να γνωρίζει κανείς ότι πολλοί από τους σχεδιαστές είναι και μέλη των συγκροτημάτων που λαμβάνουν μέρος. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν αποτελούν όλες οι αφίσες αριστουργήματα, γεγονός που κάνει την έκθεση να φαίνεται ακόμα πιο πολυσυλλεκτική.

Athens I love you but this sucks – η σημασία των πολιτικών παρατάξεων στις σχολές (Round II)

Pick up you weapon and fight!           

Εμπνευσμένο από κάποιο, οποιοδήποτε παιχνίδι ξυλοδαρμού, τύπου Mortal Combat/Tekken/Street Fighter, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, το «παιχνίδι» έχει γύρους και μάλλον χρειάζεσαι κάποιο όπλο για να πολεμήσεις – άλλοι το λένε «ψήφο, άλλοι «γλώσσα», για κάποιους είναι «γροθιές» ή «καδρόνια», ενώ υπάρχει και το «κλείνουμε τη σχολή με το έτσι θέλω». Έτσι, άλλη μια χρονιά ξεκινάει όμορφα και ομαλά στις σχολές, με καταλήψεις εδώ και ένα μήνα, αλλά και εξεταστικές να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού. Ουδόλως αμελητέος ο λόγος, καμία αντίρρηση επ’ αυτού. Το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία, αν μη τι άλλο, έχει πολλά σκοτεινά σημεία, όχι μόνο για κάποιον που γνωρίζει τα στοιχειώδη, αλλά και για κάποιον που τον έχει μελετήσει πιο διεξοδικά. Για όσους τυχαίνει να με άκουγαν, ειπώθηκαν μερικά πράγματα στην εκπομπή της περασμένης εβδομάδας (30/9), αλλά ο σκοπός ήταν να αναλυθούν περισσότερο, εδώ. Αν ενδιαφέρεστε κι εσείς να ασχοληθείτε πιο διεξοδικά με το συγκεκριμένο θέμα, μπορείτε να βρείτε όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου εδώ. Για τους περισσότερους από εμάς, λοιπόν, που δυστυχώς δεν έχουμε την υπομονή να διαβάσουμε προσεκτικά 138 σελίδες σε μια γλώσσα ελαφρώς δυσνόητη, διαμορφώνουμε γνώμη με άλλους τρόπους, σχετικά με το νομοσχέδιο. Τέλος πάντων, για να μην επεκταθώ περαιτέρω, θα’ θελα να καταστήσω ξεκάθαρο ότι αυτό το άρθρο δεν αφορά στο εν λόγω νομοσχέδιο που, όπως και οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις που αφορούν στην οικονομία αυτής της χώρας, είναι επιεικώς απαράδεκτο. Θα’ θελα να σταθώ και να κάνω λόγο πάνω στην αντιμετώπιση και τον τρόπο που αποδοκιμάζεται από τους φοιτητές, ιδιαιτέρως τους των παρατάξεων, οι οποίοι και κινούν τα νήματα/οργανώνουν τις συνελεύσεις και τα λοιπά.

Ψηφίζεται, λοιπόν, το νομοσχέδιο, και έρχεται η ώρα που γυρίζουμε όλοι από τις καλοκαιρινές μας διακοπές, τέλη Αυγούστου, ξεκινούν οι καταλήψεις στις περισσότερες σχολές της Ελλάδας. Έλα όμως που οι κινητοποιήσεις δε θα μπορούσαν να έχουν γίνει σε χειρότερη περίοδο!-με μια προγραμματισμένη επαναληπτική εξεταστική από αρχές Σεπτεμβρίου, που για πολλούς ήταν/είναι/θα είναι/θα ήταν (άγνωσται αι βουλαί, ακόμα…) η τελευταία. Ένα δίλημμα τίθεται λοιπόν στον καθένα: κατάληψη ή εξεταστική;

Guess who's back!

Μετά από μια τετράμηνη απουσία, κατά την οποία μεσολάβησε μία εαρινή εξεταστική, ένα proficiency και οι θερινές διακοπές (και ολ' αυτά σε ένα τεταμένο κοινωνικοπολιτικοοικονομικό κλίμα), το Αthens, I love you but you're bringing me down επέστρεψε δριμύτερο.
Ίσως μερικοί από εσάς να αναρωτήθηκαν γιατί δε γράφτηκε κάτι για τα τεκταινόμενα (Αγανακτισμένοι, μεσοπρόθεσμο), πράγμα για το οποίο θα ήθελα να εξηγηθώ. Κατ'αρχάς, ο πολιτικός (και οικονομικός) σχολιασμός δεν είναι το ατού μου, αλλά και η φύση του συγκεκριμένου blog δεν είναι τέτοια. Κατά δεύτερον, έχουν λεχθεί και γραφτεί τόσα πράγματα για το θέμα και τόσες απόψεις, ώστε νομίζω πως ο καθένας μας βρήκε κάπου, κάποια γνώμη με την οποία να συνάδει. Ένα τέτοιο άρθρο δε θα μπορούσε να είναι από μέρους μου κάτι παραπάνω από κολάζ διάφορων απόψεων. Αλλά μην ανησυχείτε, έπεται συνέχεια.

In other news, μπορείτε να με βρείτε κάθε Παρασκευή, 6-8, στην ομότιτλη εκπομπή Athens, I love you but you're bringing me down, στον f radio, με θέματα που άπτονται του blog. Στα comments του άρθρου ή και στο λογαριασμό μου, μπορείτε να μου στείλετε προτάσεις για θέματα.

Και φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει...

• Αυτό που άκουγα. Guess who's back, back again!