The HUB – 45 bands 50x70 feat. Film

photo by Costis Lieros

Παρασκευή 14/10. Κάτι παράξενο συνέβη στο HUB. Ας αναλύσουμε τους αριθμούς. Όπου 50x70 σημειώστε το χαρακτηριστικό μέγεθος μιας αφίσας. Όπου 45 bands, οι 45 ελληνικές μπάντες που έλαβαν μέρος στην έκθεση, σε δισδιάστατη μορφή, μέσω του artwork τους. Μια έκθεση με αφίσες από συναυλίες ελληνικών συγκροτημάτων, με συμμετοχές από πολλούς designers, οι αφανείς ήρωες πίσω από την αφίσα, όπως οι γνωστοί H.O.P.E. και BEND. Σκοπός της έκθεσης, να δείξει την ανάγκη του καλλιτέχνη – μουσικού να έρθει σε επαφή με το κοινό του μέσω της αίσθησης της όρασης και να εξηγήσει γιατί πολλές φορές κρίνουμε - εύστοχα - ένα δίσκο από το εξώφυλλο. Η ποικιλία ήταν εμφανής, κάτι πολύ ευχάριστο. Εμφανίστηκαν μπροστά μας πολλά κλασικά αγαπημένα συγκροτήματα όπως είναι οι Last Drive, Deus Ex Machina, Film, Closer, αλλά και νέα ονόματα με εξαιρετικές δουλειές, σαν τον Larry Gus, Baby Guru, Tango With Lions και άλλους. Ενδιαφέρον έχει να γνωρίζει κανείς ότι πολλοί από τους σχεδιαστές είναι και μέλη των συγκροτημάτων που λαμβάνουν μέρος. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι δεν αποτελούν όλες οι αφίσες αριστουργήματα, γεγονός που κάνει την έκθεση να φαίνεται ακόμα πιο πολυσυλλεκτική.

Athens I love you but this sucks – η σημασία των πολιτικών παρατάξεων στις σχολές (Round II)

Pick up you weapon and fight!           

Εμπνευσμένο από κάποιο, οποιοδήποτε παιχνίδι ξυλοδαρμού, τύπου Mortal Combat/Tekken/Street Fighter, έτσι και σε αυτήν την περίπτωση, το «παιχνίδι» έχει γύρους και μάλλον χρειάζεσαι κάποιο όπλο για να πολεμήσεις – άλλοι το λένε «ψήφο, άλλοι «γλώσσα», για κάποιους είναι «γροθιές» ή «καδρόνια», ενώ υπάρχει και το «κλείνουμε τη σχολή με το έτσι θέλω». Έτσι, άλλη μια χρονιά ξεκινάει όμορφα και ομαλά στις σχολές, με καταλήψεις εδώ και ένα μήνα, αλλά και εξεταστικές να κρέμονται στο χείλος του γκρεμού. Ουδόλως αμελητέος ο λόγος, καμία αντίρρηση επ’ αυτού. Το νέο νομοσχέδιο για την παιδεία, αν μη τι άλλο, έχει πολλά σκοτεινά σημεία, όχι μόνο για κάποιον που γνωρίζει τα στοιχειώδη, αλλά και για κάποιον που τον έχει μελετήσει πιο διεξοδικά. Για όσους τυχαίνει να με άκουγαν, ειπώθηκαν μερικά πράγματα στην εκπομπή της περασμένης εβδομάδας (30/9), αλλά ο σκοπός ήταν να αναλυθούν περισσότερο, εδώ. Αν ενδιαφέρεστε κι εσείς να ασχοληθείτε πιο διεξοδικά με το συγκεκριμένο θέμα, μπορείτε να βρείτε όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου εδώ. Για τους περισσότερους από εμάς, λοιπόν, που δυστυχώς δεν έχουμε την υπομονή να διαβάσουμε προσεκτικά 138 σελίδες σε μια γλώσσα ελαφρώς δυσνόητη, διαμορφώνουμε γνώμη με άλλους τρόπους, σχετικά με το νομοσχέδιο. Τέλος πάντων, για να μην επεκταθώ περαιτέρω, θα’ θελα να καταστήσω ξεκάθαρο ότι αυτό το άρθρο δεν αφορά στο εν λόγω νομοσχέδιο που, όπως και οι περισσότερες μεταρρυθμίσεις που αφορούν στην οικονομία αυτής της χώρας, είναι επιεικώς απαράδεκτο. Θα’ θελα να σταθώ και να κάνω λόγο πάνω στην αντιμετώπιση και τον τρόπο που αποδοκιμάζεται από τους φοιτητές, ιδιαιτέρως τους των παρατάξεων, οι οποίοι και κινούν τα νήματα/οργανώνουν τις συνελεύσεις και τα λοιπά.

Ψηφίζεται, λοιπόν, το νομοσχέδιο, και έρχεται η ώρα που γυρίζουμε όλοι από τις καλοκαιρινές μας διακοπές, τέλη Αυγούστου, ξεκινούν οι καταλήψεις στις περισσότερες σχολές της Ελλάδας. Έλα όμως που οι κινητοποιήσεις δε θα μπορούσαν να έχουν γίνει σε χειρότερη περίοδο!-με μια προγραμματισμένη επαναληπτική εξεταστική από αρχές Σεπτεμβρίου, που για πολλούς ήταν/είναι/θα είναι/θα ήταν (άγνωσται αι βουλαί, ακόμα…) η τελευταία. Ένα δίλημμα τίθεται λοιπόν στον καθένα: κατάληψη ή εξεταστική;

Guess who's back!

Μετά από μια τετράμηνη απουσία, κατά την οποία μεσολάβησε μία εαρινή εξεταστική, ένα proficiency και οι θερινές διακοπές (και ολ' αυτά σε ένα τεταμένο κοινωνικοπολιτικοοικονομικό κλίμα), το Αthens, I love you but you're bringing me down επέστρεψε δριμύτερο.
Ίσως μερικοί από εσάς να αναρωτήθηκαν γιατί δε γράφτηκε κάτι για τα τεκταινόμενα (Αγανακτισμένοι, μεσοπρόθεσμο), πράγμα για το οποίο θα ήθελα να εξηγηθώ. Κατ'αρχάς, ο πολιτικός (και οικονομικός) σχολιασμός δεν είναι το ατού μου, αλλά και η φύση του συγκεκριμένου blog δεν είναι τέτοια. Κατά δεύτερον, έχουν λεχθεί και γραφτεί τόσα πράγματα για το θέμα και τόσες απόψεις, ώστε νομίζω πως ο καθένας μας βρήκε κάπου, κάποια γνώμη με την οποία να συνάδει. Ένα τέτοιο άρθρο δε θα μπορούσε να είναι από μέρους μου κάτι παραπάνω από κολάζ διάφορων απόψεων. Αλλά μην ανησυχείτε, έπεται συνέχεια.

In other news, μπορείτε να με βρείτε κάθε Παρασκευή, 6-8, στην ομότιτλη εκπομπή Athens, I love you but you're bringing me down, στον f radio, με θέματα που άπτονται του blog. Στα comments του άρθρου ή και στο λογαριασμό μου, μπορείτε να μου στείλετε προτάσεις για θέματα.

Και φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει...

• Αυτό που άκουγα. Guess who's back, back again!

Athens I love you but this sucks - η σημασία των πολιτικών παρατάξεων στις σχολές

Αηδία και απογοήτευση προκαλεί το βίντεο που αναρτήθηκε πρόσφατα στο διαδίκτυο και δείχνει μέλη της ΔΑΠ του ΤΕΙ Πειραιά να πανηγυρίζουν τη νίκη τους απέναντι στην ΠΑΣΠ, με μια sex doll, ένα αντικείμενο που προσιδίαζε στο ανδρικό μόριο και βαμμένα πράσινα, κρεμασμένα σα μπουγάδα, κοτόπουλα. Με σαφώς έκδηλα σεξουαλικά υπονοούμενα, οι νεαροί ΔΑΠίτες θεώρησαν ότι αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να γιορτάσουν την επιτυχία τους, όντες πρώτη δύναμη στο ΤΕΙ, για 25^η χρονιά. Εικόνες που θυμίζουν γήπεδο, με χειρονομίες και συνθήματα να μην παραπέμπουν με τίποτα σε πολιτική διαδικασία, πόσο μάλλον σε δημοκρατική διαδικασία.

Ο θεσμός των φοιτητικών εκλογών έχει εδώ και χρόνια εκπέσει, ξεφτιλιστεί, χάσει ολοσχερώς τη σοβαρότητά του, για να φτάσει το 2011 να μη διαφέρει καθόλου από οποιοδήποτε πανηγύρι σε κάποιο χωριό.

Το σκάνδαλο του Mall

Κάνω repost ένα "σημείωμα" που βρήκα στο facebook, του -γνωστού- Παντελή Θαλασσινού, σχετικά με το Mall, ένα θέμα που αποσιωπάται μεθοδικά, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα των τελευταίων ετών. Μια κλασική περίπτωση "κατάποσης της καμήλου/διύλυσης του κώνωπα".

«H δίκη του Mall

Είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο της τελευταίας 20ετίας - και το πιο κρυφό .
Ίσως γιατί σε αυτό εμπλέκονται δύο πρωθυπουργοί, επτά υπουργοί και ο πιο πλούσιος Έλληνας στον κόσμο...
Η υπόθεση του Mall Athens, του «μεγαλύτερου αυθαίρετου της Ευρώπης» , επρόκειτο να εκδικασθεί σε τελευταίο βαθμό από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας στις 8 Μαΐου. Αλλά για μία ακόμα φορά η υπόθεση πήρε αναβολή.
Μυστηριωδώς (;), ακόμα και η ύπαρξη της δίκης αποσιωπείται από τα ΜΜΕ.
Όπως άλλωστε συμβαίνει εδώ και 9 χρόνια που το σκάνδαλο του Mall βρίσκεται σε εξέλιξη.
Ίσως γιατί στη δίκη του Mall διακυβεύεται κάτι πολύ σημαντικό .
Αν η πλευρά Λάτση χάσει, το Mall θα πρέπει να... κατεδαφισθεί ή έστω η εταιρεία Lamda να καταβάλει στο Δημόσιο πρόστιμα για κάθε αυθαίρετο τετραγωνικό (από τα 75.000...)! Οι άδειες των δεκάδων καταστημάτων και των κινηματογράφων θα ανακληθούν ή δεν θα ανανεωθούν ξανά. Οι λιγοστοί πολίτες του Μαρουσιού που πριν από 8 χρόνια ξεκίνησαν τον δικαστικό αγώνα θα έχουν κερδίσει τον Λάτση, τον Σημίτη, τον Καραμανλή...
Όμως, εδώ παίζεται κάτι πιο μεγάλο κι από το ίδιο το σκάνδαλο. Εδώ είναι το μυστικό: Το 2003, η τότε κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει το «πρόβλημα» με την αντισυνταγματικότητα του Mall, σκαρφίστηκε ένα τέχνασμα ώστε να περνάει αντισυνταγματικές διατάξεις χωρίς να μπορεί το ΣτΕ να τις κρίνει. Από τότε, η εξωφρενική πατέντα δουλεύει συνέχεια, στην ουσία καταργώντας το ΣτΕ : χθες εκτροπή Αχελώου, σήμερα Βοτανικός, αύριο ίσως Ασωπός.
Αυτό διακυβεύεται στη δίκη του Mall: Θα επιβιώσει το ΣτΕ, η μόνη δημόσια αρχή που μπορεί να σταματάει τις εκάστοτε κρατικές αυθαιρεσίες; Ή θα χάσουμε οι πολίτες ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα προστασίας που μας απέμεινε....
Αν θέλετε η δίκη του Mall να πάψει να είναι μυστικό, αν θέλετε να σπάσει επιτέλους η ομερτά των ΜΜΕ,
μάθετε περισσότερα (με ντοκουμέντα και υλικό που αποδεικνύει τα παραπάνω και για πρώτη φορά δημοσιεύεται) στο www.facthemall.gr»

• Και άκουγα αυτό. 

Η μέρα σβήνει, Αθήνα είσαι Καμίνη.

3 Οκτωβρίου 2010.

Κάνω ένα νοητό ταξίδι και προσπαθώ να σκεφτώ την κατάσταση της Αθήνας επί δημαρχίας Κακλαμάνη. Τον απεχθάνομαι. Θεωρώ πως τα λιγοστά όμορφα πράγματα που υπάρχουν στην πόλη είτε τα αγνοεί, είτε τα καταστρέφει - οι γνωστές ιστορίες με τον Ομέρ Πριόνη που όλοι ξέρουμε και αγαπήσαμε. Καμία βελτίωση στην όψη της Αθήνας, στις συνθήκες διαβίωσης, όσο και στην αισθητική της πόλης.

1 Ιανουαρίου 2011
Και επίσημα πλέον, αναλαμβάνει τη σκυτάλη της δημαρχίας ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη, Γιώργος Καμίνης. Μια νέα ημέρα για την Αθήνα. Ο κόσμος ελπίζει, περιμένει πράγματα, πολλοί τον βλέπουν ως σωτήρα. Με ανυπομονησία παρακολουθούμε τις αποφάσεις του.

3 Απριλίου 2011.
Ο Καμίνης είναι ορκισμένος δήμαρχος εδώ και τρεις γεμάτους μήνες. Καμία ουσιαστική αλλαγή. Βέβαια, οι ουσιαστικές αλλαγές εμφανίζονται σε βάθος χρόνου, δε γίνονται μέσα σε μια νύχτα. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει απόπειρα για ουσιαστική αλλαγή. Μπορώ να συνοψίσω σε τρεις λέξεις τα συναισθήματα και τις εντυπώσεις μου με το πέρας αυτών των μηνών - πρόστιμα, φόλες και Αθήνα984. Α! Και με το τελευταίο κύμα πολικού ψύχους και οι άστεγοι που πέθαναν από το κρύο.


Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.

PaRania presents: Make Your Granny Happy Party maske @ DaSein

 Ένα από τα πράγματα για τα οποία φημίζεται το DaSein (πέρα από στέκι ποδοσφαιρόφιλων και σημείο συνάντησης φίλων της φιλοσοφίας) είναι η ετήσια σειρά του από αποκριάτικα πάρτυ. Έτσι και φέτος, στα πλαίσια του "Dasein Carnival 2-Week Fest" φιλοξενήθηκε το Make Your Granny Happy Party, που φτιάχτηκε με αφορμή τις Απόκριες και είχε σκοπό να δώσει την ευκαιρία σε όλους εσάς να κάνετε τη γιαγιά (ή και τη θεία ή και τη μαμά σας) χαρούμενη! Ντυθείτε όπως θα ήθελε η γιαγιά σας! Και όντας η Parania, είχα την ευθύνη της διοργάνωσης και της μουσικής επιμέλειας.
Να σημειώσω απλώς ότι το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί με κάθε πρόθεση αντικειμενικής περιγραφής των πραγμάτων.

Έτσι,
 χθες το βράδυ (Σάββατο 26/2), άγνωστοι και γνωστοί, μασκαρεμένοι και μη, σε κάθε περίπτωση με πολύ κέφι, μαζευτήκαμε, ήπιαμε και χορέψαμε - τόσο χορό δεν έχω δει καιρό τώρα σε μαγαζί! (με εξαίρεση ίσως τα περιβόητα Trash Party). Βέβαια, τι πιο trash από τις απόκριες; όπου ο καθένας ντύνεται όπως θέλει και κάνει ό,τι θέλει; Άλλωστε, σύμφωνα με ένα παλιό έθιμο, οι απόκριες είναι η εποχή που μπορεί κανείς να βρίζει (trashing) χωρίς "να λογοκρίνεται από τα Θεία". Με το ρεπερτόριο, λοιπόν, να περνάει από disco και 80s, ska και ethnic, rock and roll, 90s pop/eurodance, 00s hits αλλά και ελληνικούς ύμνους των 60s και 70s, περάσαμε ένα τετράωρο (12-4) ασταμάτητου χορού. Εύχομαι να μην έπαιζα μουσική και ήμουν απ'έξω να κάνω κι εγώ τα ίδια!

Όπως καταλαβαίνετε, όντας η διοργανώτρια και DJ του party, δε μπορώ να είμαι και απολύτως αντικειμενική. Ωστόσο, τα φωτογραφικά ντοκουμέντα θα σας δώσουν μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

ο Νικήτας Κλιντ και οι Moriginal feat. d_lusion @ Μο Better

Για τους λιγότερο μυημένους, κάθε Κυριακή, στα decks του Mo Better βρίσκεται ο Νικήτας Κλιντ με την καινούρια του παρέα, τους Moriginal Champsystem, των οποίων - πρέπει να ομολογήσω πως δεν είμαι και πολύ φαν. Βρίσκω τη μουσική τους κάπως... αψυχολόγητη.
Όπως, το "φράουλα γρανίτα" για παράδειγμα.

Σατιρική μουσική γράφουν - βέβαια, με αυτή τη λογική μπορώ κι εγώ να γράψω μια "σαχλαμάρα", για να γελάσουμε. Γούστα είναι αυτά. Ωστόσο, παίζουν και με reggae/dub και εξισορροπείται κάπως το πράγμα. Όπως το ΠΠΣ/PPS.
Στο Mo, παίζουν παρέα με διάφορους MC, που ριμάρουν για την πλάκα τους και έναν τύπο που παίζει didjeridoo - οι οποίοι συνοδεύουν τις μουσικές (reggae/dub/dubstep/drum n bass) με τον τρόπο τους.

Την προπερασμένη Κυριακή (13/2) -είπαμε άλλωστε, καταλογίζουμε την καθυστέρηση στην εξεταστική- μαζί τους στα decks, ήταν και μια φίλη μου (της οποίας το όνομα δε θα αποκαλύψω αλλά) υπογράφει (τα mix της) ως d_lusion, την οποία είχαμε συνηθίσει με 90s indie/alternative κιθάρες μέχρι πρόσφατα, αλλά αποφάσισε να ασχοληθεί με πιο ηλεκτρονικά πράγματα (και καλά έκανε).

Dot Crew present Riot @ Swing Club

Λένε πως η δουλειά τρώει τον αφέντη - αλλά και η εξεταστική τους φοιτητές!
Απολογούμαι για την απουσία μου και την ασυνέπειά μου, βλέπετε "ανωτέρα βία".
Έχω να πω πολλά. Ας τα πάρουμε, λοιπόν, με χρονική σειρά, ξεκινώντας με το  Σάββατο 12/2 και το πάρτυ των Dot.
Οι Dot Crew ξαναχτυπούν στο Γκάζι, πιστοί στο μηνιαίο ραντεβού τους, για άλλη μια φορά στο Swing Club (Ιακχού και Ευμολπίδων).
Όμως, επειδή μάλλον προτρέχω, καλύτερα να σας πω πέντε πράγματα για τους Dot.
Οι Dot είναι μια ομάδα παιδιών, ως επί το πλείστον DJs/producers, οι οποίοι έχουν ένα μεγάλο όραμα να κάνουν πάρτυ, ΓΑΜΑΤΑ πάρτυ, επειδή τελευταία, δεν ξέρω εσείς πόσο βγαίνετε, αλλά κατά τη γνώμη μου ο κόσμος δε φαίνεται να περνάει και πολύ καλά στις εξόδους του και, ίσως χρειάζεται κάτι να τον ανεβάσει.
Αυτό το σκοπό έχουν οι Dot.
Ο βασικός τους πυρήνας είναι ο Βασίλης (ZOMBizz), ο Γιάννης και ο Δημήτρης (POP22WATT), η Ράνια(η υποφαινομένη, με το "καλλιτεχνικό" Parania) και ο Βασίλης (Data Rusty) που μαζί αποτελούν τους Electro Invaders.
Δε θέλω να πω άλλα. Θα σας αφήσω να πάρετε μια γεύση από το τελευταίο πάρτυ μας.

Sleuth/Σλουθ

Για δεύτερη χρονιά, στο θέατρο Αθηνών, παρουσιάζεται η παράσταση Σλουθ, με τον Κιμούλη και το Μαρκουλάκη.
Να εξηγηθώ - δε συνηθίζω να πηγαίνω σε θέατρα "blockbuster" που πρέπει να κλείσεις θέση βδομάδες πριν. Επίσης, έχω μια άποψη για το θέατρο στην οποία δε χωρά η τηλεόραση και θεωρώ πως οι αμιγώς θεατρικοί ηθοποιοί δεν θα έπρεπε να έχουν πολλά πάρε δώσε με τη μικρή οθόνη. Σίγουρα πολλοί το κάνουν και για "βιοποριστικούς λόγους" και σίγουρα η τηλεόραση κατά καιρούς παράγει αξιόλογα θεάματα, αλλά γενικώς πιστεύω ότι οι πιο αξιόλογοι ηθοποιοί στο θέατρο, δεν είναι γνωστοί στο μη θεατρόφιλο κοινό.
Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν, και όντας ελαφρώς προκατειλημμένη, πήγα να δω την παράσταση. Γενικώς, δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τους εν λόγω ηθοποιούς, ίσα ίσα που τους θεωρώ πολύ αξιόλογους και θα με ενέπνεε να τους είχα καθηγητές αν παρακολουθούσα κάποια θεατρική σχολή.

Ακολουθεί, συνοπτικά, η υπόθεση, για όσους δε γνωρίζουν. Πρόκειται, λοιπόν, για μια κωμωδία/ψυχολογικό θρίλερ μεταξύ δύο αντεραστών, ενός μεγάλου ηθοποιού που αγαπάει τα παιχνίδια (καλύτερα να τα ονομάζαμε mindtricks) και ενός νεαρού, επίσης ηθοποιού, που έχει κλέψει την καρδιά της γυναίκας του πρώτου και τον επισκέπτεται στο ατελιέ του για να του ζητήσει να της δώσει διαζύγιο.

Για το εργοστάσιο Παυλίδης (chocolate stories)

Δεν ξέρω αν ακούσατε αλλά το Σ/Κ που μόλις μας πέρασε ο Παυλίδης (σοκολάτες!) έκανε κάποιο εορταστικό event στα πλαίσια εορτασμού του για τα 150χρόνια (ζωή νά'χουνε!) λειτουργίας του. Για να μην ψάχνεστε ή λέτε "μα καλά, πού το άκουσες;", ιδού το δελτίο τύπου που εκδόθηκε για το γεγονός. Όλ'αυτά, κατά τα λεγόμενα, θα συνέβαιναν πίσω από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, Πειραιώς 135. Φαντάστηκα, λοιπόν, κι εγώ, με το αθώο μου μυαλό, ότι θα μας περνούσαν μια βόλτα από τη γραμμή παραγωγής, θα βλέπαμε (μέσες άκρες έστω) πώς κατασκευάζεται αυτή η καταπληκτική σοκολάτα, φανταζόμουν συντριβάνια και fondue σοκολάτας να μας τα προσφέρουν απλόχερα, θα ρίχναμε μια ματιά στους χώρους. Κάτι σα σχολική εκδρομή.

Για την ιστορία με τους 300

Τελικά γιατί έγινε όλο αυτό; ΓΙΑΤΙ έγινε αυτό; οι μετανάστες μόνοι τους πήραν την απόφαση να μπουν και να εγκατασταθούν στο κτίριο της νομικής; και να κάνουν απεργία πείνας; κι όλ' αυτά; για να πιέσουν την κυβέρνηση να εκδόσει άδεια "μαζικής" νομιμοποίησης της παραμονής τους στην Ελλάδα; Εγώ απλώς θα πω την ταπεινή μου άποψη, εάν έχετε την υπομονή να με διαβάσετε. Ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθήσεων και με κάθε φιλελεύθερο πνεύμα - σαν απλός παρατηρητής.
Κατανοώ και σέβομαι την ανάγκη τους (και την ανάγκη του κάθε ανθρώπου φυσικά) να ζει κάτω από μία αξιοπρεπή στέγη, με αξιοπρεπείς όρους ζωής και όχι σαν τα αδέσποτα στις πλατείες (βλ. Αγ. Παντελεήμονα). Οργίζομαι με την πολιτεία που αντιμετωπίζει όλους τους μετανάστες που μπαίνουν στη χώρα μας, ως σκουπίδια που δεν ξέρει πώς να ξεφορτωθεί και τους στοιβάζει όλους σε μισοεγκαταλελειμμένα κτίρια στην άκρη ενός βουνού. Βρίσκω επιεικώς απαράδεκτο επίσης το πώς αφήνουν τόσους μετανάστες να συνωστίζονται στο κέντρο της Αθήνας, προκαλώντας το ρατσισμό στους κατοίκους της πόλης, όχι επειδή έχουν μάθει να μισούν αλλά επειδή έχουν απηυδύσει με την κατάσταση και ξεσπούν πάνω στα εξιλαστήρια θύματα (μάλιστα έχω ακούσει και για μια θεωρία κατά την οποία σκόπιμα τους στέλνουν στο κέντρο, προκειμένου να υποβαθμιστεί η περιοχή και να πέσει η αξία των ακινήτων-μέθοδος που εφαρμόστηκε και στο Παρίσι αντίστοιχα). Τους συμπονώ και είναι φρικτό να ζούνε ΑΝΘΡΩΠΟΙ υπό τέτοιες συνθήκες, σαν τα σκυλιά.

An overture/ Εισαγωγικό

Το AthensIloveyoubut (που στην πραγματικότητα λέγεται Athens I love you but you're bringing me down, αλλά θα ήταν ένα δυσλειτουργικό όνομα για url!) έχει εμπνευστεί την ονομασία του από το κομμάτι των LCD Soundsystem - New York I love you but you're bringing me down, και σκέφτηκα πως ο τίτλος είναι ιδανικός για την Αθήνα του 2011. (Μελαγχολικό, γλυκό, ίσως λίγο βαρετό, οικείο.)
Την Αθήνα των ξηλωμένων πάρκων και των σκουπιδιών.
Την Αθήνα των απεργιών και της ταλαιπωρίας.
Την Αθήνα των κακόγουστων εκτρωμάτων που ούτε ο Τσίλερ δεν καταφέρνει να περισώσει.
Την Αθήνα των χίπστερ (δεν είναι τόσοι πολλοί αλλά είναι παντού!!) και του ιστορικού τριγώνου.
Την Αθήνα των Αθηναίων και των μεταναστών.
Την Αθήνα της αυτοοργάνωσης του πάρκου στη Ναυαρίνου.
Την Αθήνα του Κακλαμάνη (ο Καμίνης δεν έχει δείξει ακόμα το αληθινό του πρόσωπο)
Την Αθήνα των Ατενίστας.
Την Αθήνα με το καταπράσινο πάρκο Τρίτση.
Την Αθήνα των θεάτρων και των θεαμάτων.
Την Αθήνα του κέντρου και των προαστίων.
Την Αθήνα των αντιφάσεων και των αντιθέσεων.

Αυτό το blog δε φτιάχτηκε για να καταβαραθρώσει την Αθήνα. Μην περιμένετε ότι θα ακούτε όλη την ώρα bitching για το πόσο "χάλια" είναι αυτή η πόλη και πόσο "η Αθήνα είναι τόσο passe", με όλους τους μπουρτζόβλαχους και ότι δεν είμαστε Ευρώπη. Χμ, ίσως και να τα ακούσετε λίγο.
ΟΜΩΣ, αυτό το blog δε φτιάχτηκε για να εκθειάσει την Αθήνα. Όχι, δεν θα ακούσετε για χαμένους θησαυρούς και μικρές τρύπες που κάνουν την πόλη πιο όμορφη, δρώμενα, ιστορίες, ουάου είμαστε όλοι τόσο διαδραστικοί (είπα να χρησιμοποιήσω κάτι trendy), πετσώστε το δήμαρχο, φτιάχτε πεζοδρόμια! Μμμ, κι απ' αυτά θα έχει λίγο!
Ο σκοπός είναι να δεις τα καλά και τα κακά του πράγματος. Τα θετικά και τα αρνητικά.
Από την οπτική ενός ανθρώπου...
Και όποιος θέλει, αν θέλει κάτι να πει, να σχολιάσει, ο τοίχος μου είναι στη διάθεσή σας!

• Α!Όσο έγραφα αυτό το κείμενο, άκουγα αυτό.

Υ.Γ. Αποκλειστικά Video credits σε μια φίλη από την Αρχιτεκτονική, Demetra Vg.