Sleuth/Σλουθ

Για δεύτερη χρονιά, στο θέατρο Αθηνών, παρουσιάζεται η παράσταση Σλουθ, με τον Κιμούλη και το Μαρκουλάκη.
Να εξηγηθώ - δε συνηθίζω να πηγαίνω σε θέατρα "blockbuster" που πρέπει να κλείσεις θέση βδομάδες πριν. Επίσης, έχω μια άποψη για το θέατρο στην οποία δε χωρά η τηλεόραση και θεωρώ πως οι αμιγώς θεατρικοί ηθοποιοί δεν θα έπρεπε να έχουν πολλά πάρε δώσε με τη μικρή οθόνη. Σίγουρα πολλοί το κάνουν και για "βιοποριστικούς λόγους" και σίγουρα η τηλεόραση κατά καιρούς παράγει αξιόλογα θεάματα, αλλά γενικώς πιστεύω ότι οι πιο αξιόλογοι ηθοποιοί στο θέατρο, δεν είναι γνωστοί στο μη θεατρόφιλο κοινό.
Μ' αυτά και μ' αυτά λοιπόν, και όντας ελαφρώς προκατειλημμένη, πήγα να δω την παράσταση. Γενικώς, δεν έχω κάποιο πρόβλημα με τους εν λόγω ηθοποιούς, ίσα ίσα που τους θεωρώ πολύ αξιόλογους και θα με ενέπνεε να τους είχα καθηγητές αν παρακολουθούσα κάποια θεατρική σχολή.

Ακολουθεί, συνοπτικά, η υπόθεση, για όσους δε γνωρίζουν. Πρόκειται, λοιπόν, για μια κωμωδία/ψυχολογικό θρίλερ μεταξύ δύο αντεραστών, ενός μεγάλου ηθοποιού που αγαπάει τα παιχνίδια (καλύτερα να τα ονομάζαμε mindtricks) και ενός νεαρού, επίσης ηθοποιού, που έχει κλέψει την καρδιά της γυναίκας του πρώτου και τον επισκέπτεται στο ατελιέ του για να του ζητήσει να της δώσει διαζύγιο.
Μία παράσταση που βλεπόταν αρκετά αβίαστα, άνετα. Μπορεί να πει κανείς ότι βγαίνεις ένα Σαββατόβραδο και ψυχαγωγείσαι βλέποντας το Σλουθ, ωστόσο εμένα δεν είναι μόνο αυτό το ζητούμενό μου από το θέατρο.

Στην παράσταση έχω να καταλογίσω τα εξής.
Το χιούμορ - δεν έχω δει τις ταινίες, δεν ξέρω αν το σενάριο μεταφέρθηκε ώστε να συνάδει με το ελληνικό σκεπτικό αλλά, διάολε, το χιούμορ ήταν απαράδεκτο. Απόλυτα σόκιν (παραείναι εύκολο να κάνεις κάποιον να γελάσει με κάποια σεξουαλική αναφορά), στημένο (έτυχε να υπάρχει στο σκηνικό μια αναπηρική καρέκλα και τα αστεία περιστρέφονταν γύρω από την τάχα διανοητική καθυστέρηση αυτού που τύχαινε να τη χρησιμοποιεί). Η πρόκληση είναι να κάνεις τον άλλο να γελάσει με κάτι έξυπνο, όχι με κάτι σαχλό. Ίσως τα αστεία να στόχευαν σε κάποιο μειδίαμα του θεατή, ωστόσο το κοινό φαινόταν να έχει ξελιγωθεί στα γέλια.
Ο χαρακτήρας του Κιμούλη, o κύριος Γουάικ - επίσης ελαφρώς σαχλός, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος που "έπαιζε το παιχνίδι του" στο νεαρό Μάιλο. Κάτι πλάκες, κάτι γκριμάτσες, λίγο αψυχολόγητες.
Ο χαρακτήρας του Μαρκουλάκη, ο Μάιλο - κάπως άχρωμος κατά τη γνώμη μου, ωστόσο στο δεύτερο μέρος θεωρώ πως έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας σε μερικές φάσεις.
Η υπόθεση/οι διάλογοι - ανά μισή ώρα αναρωτιόμουν "και τώρα πού θέλει να καταλήξει;". Φαινόταν σαν να μην είχε ακριβώς καθορισμένη υπόθεση, δεν ήσουν και πάρα πολύ σίγουρος πού το πήγαινε. Προς το τέλος είχες καταλάβει ότι ήταν όλα ένας αγώνας παιχνιδιού αλλά και πάλι σκεφτόσουν "και τώρα τι;" Επίσης, μου φάνηκε σαν να μην έδιναν και τόση βάση στην κλιμάκωση του έργου. Στο φινάλε, που ναι μεν το περιμένεις λίγο, αλλά δεν παύει να είναι το κρεσέντο της παράστασης, υπάρχει ένας διάλογος μεταξύ των δύο, ο οποίος μετά από λίγη ώρα φάνηκε να άρχισε να κουράζει το κοινό, που έδειχνε κάπως ανήσυχο στη θέση του. Την ώρα του μεγάλου φινάλε δηλαδή, αν υπήρχε μια ατάκα να εκφράζει τα συναισθήματά μου αυτή θα ήταν "α! αυτό ηταν; άντε τόση ώρα!". Απλώς είμαι της άποψης ότι κάποιοι διάλογοι θα έπρεπε να έχουν διαρκέσει λιγότερη ώρα.
Δεν είμαι σίγουρη ότι με ευχαρίστησε ιδιαίτερα.
Οι απόψεις σας είναι ευπρόσδεκτες φυσικά.

• Α! όσο έγραφα το κείμενο, άκουσα πολλά. Αλλά μου κόλλησε αυτό.