Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Athens I love you but this sucks - η σημασία των πολιτικών παρατάξεων στις σχολές


Αηδία και απογοήτευση προκαλεί το βίντεο που αναρτήθηκε πρόσφατα στο διαδίκτυο και δείχνει μέλη της ΔΑΠ του ΤΕΙ Πειραιά να πανηγυρίζουν τη νίκη τους απέναντι στην ΠΑΣΠ, με μια sex doll, ένα αντικείμενο που προσιδίαζε στο ανδρικό μόριο και βαμμένα πράσινα, κρεμασμένα σα μπουγάδα, κοτόπουλα. Με σαφώς έκδηλα σεξουαλικά υπονοούμενα, οι νεαροί ΔΑΠίτες θεώρησαν ότι αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να γιορτάσουν την επιτυχία τους, όντες πρώτη δύναμη στο ΤΕΙ, για 25η χρονιά. Εικόνες που θυμίζουν γήπεδο, με χειρονομίες και συνθήματα να μην παραπέμπουν με τίποτα σε πολιτική διαδικασία, πόσο μάλλον σε δημοκρατική διαδικασία.


Ο θεσμός των φοιτητικών εκλογών έχει εδώ και χρόνια εκπέσει, ξεφτιλιστεί, χάσει ολοσχερώς τη σοβαρότητά του, για να φτάσει το 2011 να μη διαφέρει καθόλου από οποιοδήποτε πανηγύρι σε κάποιο χωριό.
Θα μιλήσω εξ εμπειρίας, παραθέτοντας παράδειγμα από τη δική μου σχολή, το Πάντειο, στο οποίο προεκλογικά (δηλαδή 2 μέρες πριν τις εκλογές) η ΔΑΠ είχε στήσει ολόκληρο πάρτυ – με περίπτερο της Avon να παρέχει καλλυντικά για τις δεσποινίδες, μεγάλα ηχεία να παίζουν «πριόνια» μέρα μεσημέρι (ενώ τριγύρω υπάρχουν αίθουσες όπου ο κόσμος κάνει μάθημα), τραπεζάκια του πινγκ πονγκ και τοίχο αναρρίχησης, όπου θεωρώ πως ήταν και το πλέον ακραίο «τρικ» εντυπωσιασμού. Προσπαθώντας, λοιπόν, να περάσω για να πάω στο μάθημά μου, αναρωτήθηκα πώς όλα αυτά εξυπηρετούν την πολιτική, τι σχέση έχει αυτό με τις πολιτικές πεποιθήσεις του καθενός. Όμως μετά συνειδητοποίησα ότι πρακτικά (δεν αμφιβάλλω ότι σε κάθε παράταξη υπάρχουν κάποιοι λίγοι να υποστηρίζουν τη θεωρία που δήθεν υπερασπίζεται το κάθε κόμμα/παράταξη) αυτή είναι η ιδεολογία τους: να περνάμε καλά, να κάνουμε χαβαλέ, να διασκεδάζουμε μέχρι τελικής πτώσεως, με πλήρη αδιαφορία και μούδιασμα απέναντι στα τεκταινόμενα, με λίγα λόγια «εδώ ο κόσμος καίγεται… βαρκούλες αρμενίζουν».
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα
Συν τοις άλλοις, αδυνατώ να κατανοήσω την ύπαρξη των παρατάξεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Σε ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα τα οποία υποτίθεται πως παίρνουν τη σκυτάλη από τα σχολεία και αναλαμβάνουν να γαλουχήσουν καλύτερους πολίτες σε αυτήν την κοινωνία, παρέχουν μεν πιο εξειδικευμένη εκπαίδευση αλλά εν γένει διευρύνουν τους πνευματικούς ορίζοντες του ατόμου, μέσα από ακαδημαϊκού επιπέδου συζητήσεις και πλούσια βιβλιογραφία. Αντ’ αυτού, πέραν από την όποια εγκατάλειψη βιώνει κανείς πατώντας το πόδι του σε οποιοδήποτε πανεπιστήμιο, βλέπει τα ίδια άτομα να κάθονται στα παγκάκια που τα έχουν μετατρέψει σε τραπεζάκια/μαγαζάκια των παρατάξεων, πάντα δίπλα από και όχι μέσα στις αίθουσες ενός πανεπιστημίου. Μοιράζουν σημειώσεις, ακόμα και λυμένα θέματα αν έχει κανείς τις κατάλληλες γνωριμίες, τα έχουν κάνει «πλακάκια» με τους καθηγητές να περνούν τους «ομοϊδεάτες» τους και κάπως έτσι περνάνε 4 (για άλλους περισσότερα) χρόνια στο Πανεπιστήμιο. Κάπως έτσι ξημερώνει η μέρα της ορκομωσίας και έρχεται ο παραταξιακός να παραλάβει το πτυχίο του, όντας όχι εξυπνότερος, όχι πιο μορφωμένος ή προβληματισμένος πολίτης αλλά πιο «πονηρεμένος» πια, συνηθισμένος σε ένα σύστημα διαφθοράς που θα στηρίξει την υπόλοιπη ζωή του, με το κόμμα από πίσω του ή όποιο άλλο «κονέ» βρει στην πορεία.
Επίσης, θα ήθελα να εξηγηθώ για δύο πράγματα. Δεν στοχοποιώ προσωπικά και συγκεκριμένα τη ΔΑΠ ως παράταξη, αλλά γενικώς την ύπαρξη παρατάξεων στα Πανεπιστήμια. Απλώς ορμώμενη από το παραπάνω γεγονός, θεώρησα πλέον κατάλληλη την ατμόσφαιρα για να συντάξω αυτό το άρθρο. Η δεύτερη εξήγηση που θέλω να δώσω είναι για τις παρατάξεις γενικώς. Γνωρίζω πως πρακτικά αποτελούν τη βάση του συνδικαλισμού υπό την έννοια ότι τα άτομα μαθαίνουν να οργανώνονται σε πολιτικές ομάδες και να διεκδικούν τα πιστεύω τους. Όμως, και ελπίζω να συμφωνήσετε μαζί μου, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, οι φοιτητικές παρατάξεις σε τίποτα δε θυμίζουν οργανώσεις που ενημερώνουν και επιμορφώνουν τη νεολαία, πάνω στο συνδικαλισμό και γενικότερα πάνω στον αγώνα για τη διεκδίκηση δικαιωμάτων.
Για να καταλήξω, το συγκεκριμένο περιστατικό με έχει οδηγήσει να πιστεύω ότι πρόκειται για ένα ενδεικτικό παράδειγμα της «ποιότητας» και του επιπέδου των ανθρώπων που θα κυβερνήσουν αυτή τη χώρα αύριο (ελπίζω πως όχι). «Όπως έστρωσες, έτσι θα κοιμηθείς…», με τέτοιες συμπεριφορές ίσως δε θα’πρεπε να έχουμε απαίτηση για περισσότερα. Επίσης, θα πρέπει να πω πως ένας απ’ τους λόγους που τα ίδια τα Πανεπιστήμια βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση, το καταλογίζω εν μέρει στις παρατάξεις. Υιοθετώντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» (ούτε καν οι αριστερές παρατάξεις δε μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα πράγμα και να συνασπιστούν), χωρίζουν τους φοιτητές σε «κουτάκια», σε κακά στερεότυπα (ξέρετε, αυτός μοιάζει με ΔΑΠίτη,ΠΑΣΠίτη, ΚΝίτη κοκ), εμποδίζοντάς τους να συνασπιστούν για αυτό που θα έπρεπε να ενδιαφέρει περισσότερο απ’ όλα τους φοιτητές: η σχολή τους. Αποπροσανατολίζοντάς τους με θέματα όπως μια εκδρομή στην Μύκονο, πάρτυ στο τάδε κλαμπ, αλλά και κοινωνικά θέματα όπως η «έξοδος της Ελλάδας από την Ε.Ε.» και η «νομιμοποίηση όλων των μεταναστών». Δε θέλω να αδικήσω κανέναν. Πολύ ωραίες οι εκδρομές και οι διασκεδάσεις, αλλά και σεβαστά τα προβλήματα του κόσμου όλου. Με το Πανεπιστήμιο όμως τι θα γίνει; Αν δε νοιαστούν οι φοιτητές του που το ζουν κάθε μέρα, ποιος θα νοιαστεί;
Ίσως, εάν ενδιαφερόμασταν για το Πανεπιστήμιο, να υπήρχε μεγαλύτερη προθυμία για μάθηση, μεγαλύτερη προθυμία για βελτίωση. Άλλωστε, αν δε θέλουμε να βελτιώσουμε τη «στέγη» μας, έναν χώρο που περνάμε τόσες ώρες τη μέρα (θεωρητικά πάντα) και μας διαμορφώνει (υποτίθεται) τόσο σαν επαγγελματίες, όσο και σαν πολίτες, πώς περιμένουμε να βελτιωθεί η κατάσταση της χώρας;
Όπως λένε και οι Άγγλοι, “one step at a time…”.

2 σχόλια: