Δυστυχώς διεψεύσθην οικτρά. Και η λύπη μου δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι η πραγματικότητα δεν πλησίαζε καθόλου την παιδική μου φαντασίωση, αλλά και στο ότι, μέχρι να το συνειδητοποιήσω, χρειάστηκε να περιμένω σε μια ουρά, για δύο ώρες, επί της Πειραιώς, στους 5°C, χωρίς κασκόλ(μαλακία μου, αλλά δεν περίμενα και τέτοια ουρά), παρέα με νιάνιαρα και μαμάδες που γκρίνιαζαν για το κρύο, και σα να μην έφταναν αυτά-ωσάν άλλη πουτάνα που θέλει να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει-έτσι και ο Έλληνας έχει την εξυπνάδα και τη λαμογιά. Σαν απ'τη μία στιγμή στην άλλη, εκεί που είχαμε για μπροστινό ένα τύπο γύρω στα 25, ξαφνικά, για δες! αποκτήσαμε ένα πατέρα με τρία παιδιά.
Ανά φάσεις, περνούσαν κάποιοι, εργαζόμενοι στο εργοστάσιο λογικά, και μας μοίραζαν σοκολατάκια υγείας και μας ενημέρωναν πόση ώρα αναμονής έχουμε μέχρι τον προορισμό. Ένα ποτηράκι ζεστή σοκολάτα, θα ήταν ομολογουμένως προτιμότερο (που είχε! απλά έπρεπε να φτάσεις στην είσοδο για να...μεταλάβεις).
Ανεβήκαμε, λοιπόν, στον πρώτο όροφο του κτιρίου όπου φιλοξενούταν η έκθεση, η οποία αποτελείτο από ένα χρονολογικό πίνακα της πορείας του εργοστασίου και κάποιον ξεναγό (του οποίου το ρόλο δεν κατάλαβα), ένα βίντεο με κάτι...εικόνες από τα παλιά, για να σε οδηγήσουν σε κάτι "συντριβάνια"σοκολάτας (πιο πολύ πηγούλες θα τα έλεγες) στα οποία βουτούσαν κάτι ζαχαρωτά σα τσίχλα (μπλιαχ!). Σειρά είχε η "γραμμή παραγωγής", που στην πραγματικότητα ήταν κάποια μακέτα που είχαν φτιάξει, με τα επτά στάδια παραγωγής της σοκολάτας. Στο τέλος της, σου δίνανε και μία σοκολάτα ενώ μπορούσες να φωτογραφηθείς, εμ, με φόντο τη Σοκολάτα Παυλίδη. Yay, I feel like I'm in Las Vegas baby!

Επίσης, φιλοξενούσαν και μια έκθεση μαθητών/αποφοίτων της σχολής Βακαλό (σχετικό με τις σοκολάτες Παυλίδη) για την οποία δε θα μπω στον κόπο να μιλήσω. Μη σας κουράσω άλλο με άχρηστες πληροφορίες.
Αναρωτιέστε γιατί να μπω στον κόπο να γράψω όλο αυτό; Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί έπρεπε να μιλήσω για το πώς ο παιδικός μου ενθουσιασμός έγινε, μοιραία, απογοήτευση.
Δεύτερον, για εσάς εκεί έξω που κλαίγεστε (ή και όχι), που μετανιώνετε, επειδή δεν πήγατε ή μάθατε γι' αυτό εκ των υστέρων. Μη μου στενοχωριέστε, είμαι σίγουρη ότι εκείνη την ώρα που εγώ προσπαθούσα να τα βάλω με τα φαινόμενα της φύσης και με τη μοίρα (που μου έλεγε Go, home!), εσείς μάλλον θα ήσασταν στο ζεστό σπιτάκι σας, θα βλέπατε Φιλαράκια με μια κούπα ζεστό καφέ (ή ακόμα χειρότερα για μένα, σοκολάτα) και τώρα θα μου λέτε, suck it, bitch!
Και θα έχετε δίκιο. Ό,τι και αν πω, θα έχετε δίκιο.
Charlie and the chocolate factory? Not.

Α ρε Ρανού, "διψας" για περιπέτεια!! <3 χχαχααχα :P
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι να κάνω;; θέλω να κρατηθώ μακριά και δε γίνεται!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα δεις που το επόμενο άρθρο θά'ναι κάποια αποτυχημένη εξόρμηση....στο COPA COPANA!
hahaha, µ'αρεσει πολύ όπως γράφεις! Μία αυθεντική περιπέτεια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠράγματι, περιπέτεια! και pointless κ όλας! ούτε μια σοκολατίτσα δεν πήραμε ρε παιδί μου με τόσο κόσμο!χαχαχ
ΑπάντησηΔιαγραφήi love big time rush !!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή