Athens I love you but you're bringing me down: Για το εργοστάσιο Παυλίδης (chocolate stories)

Δεν ξέρω αν ακούσατε αλλά το Σ/Κ που μόλις μας πέρασε ο Παυλίδης (σοκολάτες!) έκανε κάποιο εορταστικό event στα πλαίσια εορτασμού του για τα 150χρόνια (ζωή νά'χουνε!) λειτουργίας του. Για να μην ψάχνεστε ή λέτε "μα καλά, πού το άκουσες;", ιδού το δελτίο τύπου που εκδόθηκε για το γεγονός. Όλ'αυτά, κατά τα λεγόμενα, θα συνέβαιναν πίσω από τις εγκαταστάσεις του εργοστασίου, Πειραιώς 135. Φαντάστηκα, λοιπόν, κι εγώ, με το αθώο μου μυαλό, ότι θα μας περνούσαν μια βόλτα από τη γραμμή παραγωγής, θα βλέπαμε (μέσες άκρες έστω) πώς κατασκευάζεται αυτή η καταπληκτική σοκολάτα, φανταζόμουν συντριβάνια και fondue σοκολάτας να μας τα προσφέρουν απλόχερα, θα ρίχναμε μια ματιά στους χώρους. Κάτι σα σχολική εκδρομή.

Δυστυχώς διεψεύσθην οικτρά. Και η λύπη μου δεν έγκειται μόνο στο γεγονός ότι η πραγματικότητα δεν πλησίαζε καθόλου την παιδική μου φαντασίωση, αλλά και στο ότι, μέχρι να το συνειδητοποιήσω, χρειάστηκε να περιμένω σε μια ουρά, για δύο ώρες, επί της Πειραιώς, στους 5°C, χωρίς κασκόλ(μαλακία μου, αλλά δεν περίμενα και τέτοια ουρά), παρέα με νιάνιαρα και μαμάδες που γκρίνιαζαν για το κρύο, και σα να μην έφταναν αυτά-ωσάν άλλη πουτάνα που θέλει να κρυφτεί κι η χαρά δεν την αφήνει-έτσι και ο Έλληνας έχει την εξυπνάδα και τη λαμογιά. Σαν απ'τη μία στιγμή στην άλλη, εκεί που είχαμε για μπροστινό ένα τύπο γύρω στα 25, ξαφνικά, για δες! αποκτήσαμε ένα πατέρα με τρία παιδιά.
Ανά φάσεις, περνούσαν κάποιοι, εργαζόμενοι στο εργοστάσιο λογικά, και μας μοίραζαν σοκολατάκια υγείας και μας ενημέρωναν πόση ώρα αναμονής έχουμε μέχρι τον προορισμό. Ένα ποτηράκι ζεστή σοκολάτα, θα ήταν ομολογουμένως προτιμότερο (που είχε! απλά έπρεπε να φτάσεις στην είσοδο για να...μεταλάβεις).

Όπως έλεγα, ένιωσα μια απογοήτευση όταν φτάσαμε μπροστά από το ταμείο για να πάρουμε το δωρεάν εισιτήριό μας, αφού σιγά σιγά προσπερνούσαμε το εργοστάσιο, το οποίο βρισκόταν στα δεξιά μας, για να κατευθυνθούμε αλλού, μακριά από τον επιθυμητό προορισμό, στον πολυχώρο the HUB. Ήταν μια δυσάρεστη έκπληξη και αναρωτήθηκα γιατί, πουθενά, δεν εξηγούσε κανείς ότι τα δρώμενα θα λάβουν χώρα, σε κάποιον άλλο χώρο, άσχετο με το εργοστάσιο, ονόματι Hub.(οκ, έλεγε πίσω από το εργοστάσιο, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιος χώρος σχετικός με το εργοστάσιο. Πες ρε παιδί μου, γίνεται στο τάδε μέρος.) Νομίζω ότι γενικώς υπήρξε μια σύγχυση πάνω στο ζήτημα του χώρου.
Ανεβήκαμε, λοιπόν, στον πρώτο όροφο του κτιρίου όπου φιλοξενούταν η έκθεση, η οποία αποτελείτο από ένα χρονολογικό πίνακα της πορείας του εργοστασίου και κάποιον ξεναγό (του οποίου το ρόλο δεν κατάλαβα), ένα βίντεο με κάτι...εικόνες από τα παλιά, για να σε οδηγήσουν σε κάτι "συντριβάνια"σοκολάτας (πιο πολύ πηγούλες θα τα έλεγες) στα οποία βουτούσαν κάτι ζαχαρωτά σα τσίχλα (μπλιαχ!). Σειρά είχε η "γραμμή παραγωγής", που στην πραγματικότητα ήταν κάποια μακέτα που είχαν φτιάξει, με τα επτά στάδια παραγωγής της σοκολάτας. Στο τέλος της, σου δίνανε και μία σοκολάτα ενώ μπορούσες να φωτογραφηθείς, εμ, με φόντο τη Σοκολάτα Παυλίδη. Yay, I feel like I'm in Las Vegas baby!

Επίσης, φιλοξενούσαν και μια έκθεση μαθητών/αποφοίτων της σχολής Βακαλό (σχετικό με τις σοκολάτες Παυλίδη) για την οποία δε θα μπω στον κόπο να μιλήσω. Μη σας κουράσω άλλο με άχρηστες πληροφορίες.
Αναρωτιέστε γιατί να μπω στον κόπο να γράψω όλο αυτό; Για δύο λόγους.
Πρώτον, γιατί έπρεπε να μιλήσω για το πώς ο παιδικός μου ενθουσιασμός έγινε, μοιραία, απογοήτευση.
Δεύτερον, για εσάς εκεί έξω που κλαίγεστε (ή και όχι), που μετανιώνετε, επειδή δεν πήγατε ή μάθατε γι' αυτό εκ των υστέρων. Μη μου στενοχωριέστε, είμαι σίγουρη ότι εκείνη την ώρα που εγώ προσπαθούσα να τα βάλω με τα φαινόμενα της φύσης και με τη μοίρα (που μου έλεγε Go, home!), εσείς μάλλον θα ήσασταν στο ζεστό σπιτάκι σας, θα βλέπατε Φιλαράκια με μια κούπα ζεστό καφέ (ή ακόμα χειρότερα για μένα, σοκολάτα) και τώρα θα μου λέτε, suck it, bitch!
Και θα έχετε δίκιο. Ό,τι και αν πω, θα έχετε δίκιο.